Howlin’ Wolf (echte naam: Chester Burnett) geldt als één van de meest belangwekkende bluesartiesten ooit. De, ook in letterlijke zin, grote zanger/gitarist was een belangrijke inspiratiebron voor onder meer The Rolling Stones, Led Zeppelin, The Doors en Eric Clapton, die allen in zijn catalogus grasduinden. Burnett werd in 1910 geboren in Mississippi en trok, net als veel andere Afro-Amerikanen, noordwaarts voor werk. In Chicago werkte hij samen met songschrijver Willie Dixon en nam hij op voor het legendarische Chess Records. Mede door zijn stabiele persoonlijkheid was ‘Wolf’ één van de weinige bluesmuzikanten die niet berooid eindigde. Burnett overleed in 1976.
Net als veel andere muzikanten uit de bluesscene van Chicago werd gitarist Buddy Guy (echte naam: George Guy) niet in die stad geboren, maar op het zuidelijke platteland (Louisiana). In 1957, amper twintig jaar, besloot hij zijn geluk in het noorden te beproeven. Van 1959 tot 1967 werkte Guy vooral als sessiegitarist bij het beroemde Chess-label. Ook speelde hij in de begeleidingsgroep van Muddy Waters. Pas als zestiger zou Guy ook als solo-artiest succes smaken wanneer bekende gitaristen als Eric Clapton, Jeff Beck en Stevie Ray Vaughan en hem regelmatig als inspiratiebron aanhalen. De eerste twee doen ook mee op het album Damn Right, I’ve Got The Blues (1991) waarmee Guy ook een Grammy wint.
(bron: wikipedia)Lonny Brooks geboren als Lee Baker, Jr. (Dubuisson, Louisiana, 18 december 1933 - Chicago, 1 april 2017), was een zydeco-, rock- en bluesgitarist.
Lange tijd trad hij op in het clubcircuit van Chicago, vaak andermans hits vertolkend, tot vier van zijn nummers werden opgenomen in de Living Chicago Blues anthology van het label Alligator Records. Hierna nam zijn carrière een vlucht.
Het album Bayou Lightning bevat, volgens velen, zijn beste werk.
Categorie:Amerikaans gitarist
Categorie:Pseudoniem meer
Bo Diddley wordt beschouwd als een van de grondleggers van de rock-’n-roll, met een geluid dat reeds op zijn allereerste single Bo Diddley (gebaseerd op het slaapliedje Hush Little Baby) zijn definitieve vorm had gevonden. Met zijn rechthoekige Gretschgitaar, een volumepedaal en wat maracas produceerde hij daarop een metaalachtige percussieve beat, die door volgers als The Rolling Stones (Mona, Not Fade Away), Buddy Holly (Not Fade Away) en The Band (Who Do You Love?) nadrukkelijk zou worden gekopieerd. Zoals zoveel rockers van het eerste uur wist hij geen aansluiting te vinden bij de trends die volgden en belandde in het 'golden oldies'-circuit. Het respect onder zijn collega’s bleef onverminderd groot. Zoals Tom Petty het uitdrukte: “Elvis is king, but Bo Diddley is daddy.“
Bob Dylan begon als volgeling van
Woody Guthrie. Hij imiteerde de zanger van ‘dust bowl ballads’ zo getrouw mogelijk, voor zover dat mogelijk was voor een ‘baby boomer’ uit Hibbing, Minnesota. Het duurde niet lang voordat Dylan zijn eigen stem vond. Hij liep voorop in de folkbeweging van de vroege jaren zestig én de latere golf van singer/songwriters. Daarnaast introduceerde Dylan poëzie in de popmuziek. Ondanks het veranderen van zijn geluid, imago en zelfs godsdienst, wist Dylan zijn unieke artistieke visie te behouden, zelfs in periodes waarin zijn populariteit tanende was. Aan het begin van de 21ste eeuw nam Dylan een aantal albums op die, door hun uitgekristalliseerde stijl en unieke wereldbeeld, zowel door pers als publiek goed werden ontvangen.
In de late jaren tachtig legde Public Enemy verbanden tussen politiek, soulmuziek, hardrock, marketing, turntablism en rap. Zo maakte ze van hiphop een wereldwijde, grootstedelijke jeugdbeweging. Public Enemy’s vooruitstrevende albums kunnen beschouwd worden als avant-garde kunstwerken, waarvan de onvergelijkbare samplebronnen samensmolten tot een glorieus chaotisch mozaïek van polyfonie en Afro-Amerikaanse onrust. Aangestuurd door de politieke furie van Chuck D, verlevendigd door de capriolen van Flavor Flav, en in het controversiële getrokken door Professor Griffs etnocentriciteiten, beïnvloedde Public Enemy praktisch iedere rapper die volgde in hun kielzog.
(bron: wikipedia)Common, artiestennaam van Lonnie Rashid Lynn, Jr., (Chicago, 13 maart 1972) is een Amerikaanse hiphopartiest en acteur. Commons eerste album kwam uit in 1992. Dat album heette Can I Borrow A Dollar?. Zijn eerste grote album voor een platenmaatschappij, Like Water for Chocolate, kreeg wereldwijd succes. Het album Be kwam uit in 2005 en werd in 2006 genomineerd voor de Grammy Award voor beste rap-album. Zijn album Thisisme kwam uit op 27 november 2007.
Common is ook een filmcarrière gestart,... meer
(bron: wikipedia)Carlton Douglas Ridenhour (Long Island (New York), 1 augustus 1960), beter bekend onder zijn artiestennaam Chuck D, is een Amerikaanse rapper. Hij is bekend geworden als oprichter van de groep Public Enemy (1982).
Chuck D geldt als een van de belangrijkste personen in de rapwereld. Zijn teksten kenmerken zich door felheid, politiek karakter en ingenieus rijm. Zijn muziek valt op door het bombastische karakter: harde en luide beats die elkaar afwisselen en aanvullen. Ook opvallend in zijn teksten is de... meer
Ondanks een harde, liefdeloze jeugd wist Etta James (echte naam: Jamesetta Hawkins) uit te groeien tot een belangrijke zangeres van rhythm-and-blues, soul en later ook jazzmateriaal. Haar hoogtijdagen beleefde ze in de jaren zestig toen ze een reeks sterke songs (onder meer At Last, Tell Mama en I’d Rather Go Blind) opnam voor het beroemde Chess Records. In latere jaren leed ze onder de drugs- en eetverslavingen waardoor haar productie laag bleef. Nadat ze in 1988 definitief afkickte, nam ze nog een aantal goede albums op. Haar doorleefde stem was een rolmodel voor jongere zangeressen. Onder meer Janis Joplin, Beyoncé en Adele zongen nummers die door Etta James bekend waren geworden.
