In eerste instantie werd de Londense zangeres Amy Winehouse beschouwd als één van de vele zwoele, 21ste-eeuwse Britse neo jazz-divas. Dat was begrijpelijk maar misleidend: anders dan de onschuldige Katie Melua en Joss Stone was Winehouse niet bang de zelfkant van haar leven te tonen. Haar treffend getitelde debuutalbum Frank (openhartig) was een collectie moedige en door het leven getekende jazzy popliedjes. Maar het was de opvolger Back To Black (2006) - met duidelijke invloeden van de soulmuziek uit de jaren zestig, Phil Spector-meidengroepen en het klassieke Motown-geluid - die haar pas echt boven de rest deed uitsteken. De plaat viel verder op door de intelligente, seksueel expliciete teksten, pittige poparrangementen en Winehouse’ sublieme zangtalent. De roem die Winehouse ten deel viel, was niet geheel aan haar besteed. Tot haar tragische overlijden in juli 2011 stoeide de zangeres met alcoholisme, verbroken relaties en mislukte comebacks.
meerToen altsaxofonist Cannonball Adderley zijn opwachting maakte in de New Yorkse jazz-scene in 1955 viel hij onmiddellijk op met zijn van blues doordrenkte toon en swingende timing. Enkele jaren later vroeg Miles Davis hem om zijn befaamde Quintet uit te breiden tot een sextet. Met deze groep nam hij het baanbrekende album Kind Of Blue op. In de jaren zestig, waarin vele jazzmuzikanten zochten naar nieuwe vormen, hield Adderley in een kwintet samen met zijn broer Nat, vol overtuiging vast aan de door gospel en blues beïnvloedde souljazz. Hits als Mercy, Mercy, Mercy (1967) brachten jazz dichter bij rockmuziek, zonder compromissen te sluiten.
Ondanks een harde, liefdeloze jeugd wist Etta James (echte naam: Jamesetta Hawkins) uit te groeien tot een belangrijke zangeres van rhythm-and-blues, soul en later ook jazzmateriaal. Haar hoogtijdagen beleefde ze in de jaren zestig toen ze een reeks sterke songs (onder meer At Last, Tell Mama en I’d Rather Go Blind) opnam voor het beroemde Chess Records. In latere jaren leed ze onder de drugs- en eetverslavingen waardoor haar productie laag bleef. Nadat ze in 1988 definitief afkickte, nam ze nog een aantal goede albums op. Haar doorleefde stem was een rolmodel voor jongere zangeressen. Onder meer Janis Joplin, Beyoncé en Adele zongen nummers die door Etta James bekend waren geworden.
“The incredibly lovely sound of Stan Getz”. Wel wat zelfingenomen om zoiets van jezelf te zeggen, maar Stan Getz had wel gelijk. Vrijwel geen enkele andere saxofonist kon zo’n lyrisch geluid halen uit zijn tenor. Met dat geluid en zijn vloeiende lijnen was Getz veel te horen op bossa nova-cd’s en zelfs enkele smooth fusion albums. Daardoor zou je haast vergeten dat hij een geweldig improvisator was in een stijl die het midden hield tussen cool jazz en hard bop. Getz (1927) maakte eind jaren veertig indruk als frontman van de Four Brothers, de beroemde saxofoonsectie van het orkest van Woody Herman. Daarna begon hij kleine groepen te leiden met onder meer Jimmy Raney en Horace Silver. Zijn grootste succes, commercieel gezien, scoorde hij in een Braziliaans getinte samenwerking met gitarist Charlie Byrd en de bossa nova-hits Desafinado en The Girl From Ipanema.
Als hét fotomodel van de cooljazz in jaren vijftig was Chet Baker een tijdlang het icoon van de sensitieve subcultuur van dat decennium. Maar in plaats van de ladder van beroemdheid te bestijgen bleef hij een outsider, de belangrijkste onder de ’beautiful losers’. De daaropvolgende dertig jaar verscheen hij in en uit de schijnwerpers door briljante momenten af te wisselen met fysieke aftakeling en persoonlijke misère. Nadat zijn tanden uit zijn mond werden geslagen bij een drugsgerelateerde vechtpartij, stopte hij lange tijd met spelen. Toen hij eindelijk zijn comeback maakte, bleek hij een nog steeds krachtige, maar rusteloze geestverschijning. In 1987 verscheen de met gejuich ontvangen Baker-documentaire Let’s Get Lost, maar een jaar later, onder invloed van drugs, viel Baker uit het raam van een Amsterdams hotel en stierf een dood die net zo tragisch was als zijn door genialiteit gekenmerkte leven.
Pianist Oscar Peterson (Canada, 1925) was een van jazzartiesten met de meeste opgenomen albums. Aan het begin van zijn carrière ging hij een samenwerking aan met producer Norman Granz en sinds de jaren vijftig was hij een van de steunpilaren van Granz’ labels (Verve en Pablo). Peterson werkte hoofdzakelijk in triobezettingen met afwisselend gitaar & bas of bas & drums, maar deed ook solo-optredens en concerten met grotere groepen en een volledig orkest. Hij beschikte over een fabuleuze techniek waarmee hij altijd krachtige swingende muziek wist te produceren in een unieke eigen stijl die het midden hield tussen swing en bop.
De in 1950 geboren Dee Dee Bridgewater wordt gezien als één van de beste zangeressen van haar generatie. Hoewel ze al een uitgebreide en redelijk succesvolle carrière had gehad als zangeres bij big bands en op Broadway, werd ze in Amerika lange tijd over het hoofd gezien en ze verhuisde in 1986 naar Frankrijk om daar een theatershow te gaan maken. Geen onverstandige keuze, want in Parijs groeide ze uit tot een wereldster. Uiteindelijk kreeg ze ook de erkenning van het Amerikaanse publiek, toen ze in 1997 een Grammy kreeg voor haar Ella Fitzgerald tribute-album Dear Ella. Vier jaar lang hield ze zich bezig met het zingen van liedjes uit het repertoire van Fitzgerald, tot ze een opmerkelijke stap maakte en, na een reis naar Polen in 2000, een album opnam met liedjes van de Duitse componist Kurt Weil (This Is New, 2002).
De jazzchanteuse Norah Jones was dé verrassing van 2002. Haar debuutalbum Come Away With Me (2002) op het prestigieuze jazzlabel Blue Note raakte een gevoelige snaar bij luisteraars wereldwijd en werd overladen met Grammy Awards. Zonder compromissen te sluiten wist Jones een breed publiek voor haar mix van jazz en pop te vinden. Feels Like Home (2004) en Not Too Late (2007) lieten een wat meer rootsy geluid horen, maar waren stilistisch grotendeels identiek. Met The Fall (2009) brak ze met deze traditie. Op dit album speelde Jones naast piano voor het eerst ook elektrische gitaar.
(bron: wikipedia)Bernard Stanley "Acker" Bilk (Pensford, nabij Bristol, (Somerset), 28 januari 1929 — Bath, 2 november 2014) was een Engels klarinettist in de dixieland-jazz. Kenmerkend voor hem waren een sikje, bolhoed, gestreept vest en zijn volle, vibratorijke, lagereregisterklarinetstijl. Hij was ook bekend onder zijn artiestennaam Mr. Acker Bilk.
De bijnaam Acker is het zuidwestelijk Engels slang voor 'vriend' of 'kameraad'. Zijn ouders probeerden hem piano te laten leren, maar als jongen ging zijn interesse meer naar buitenactiviteiten zoals voetbal. In een... meer
(bron: wikipedia)Natalie Maria (Natalie) Cole (Los Angeles, 6 februari 1950 – aldaar, 31 december 2015) was een Amerikaanse jazzzangeres en actrice. Ze was de dochter van de jazzzanger Nat King Cole.
Cole maakte haar zangdebuut al op haar zesde, toen ze meezong op het kerstalbum van haar vader. Deze was verbaasd over het talent van zijn dochter en zorgde ervoor dat ze eenmaal per week kon optreden in een nachtclub.
Toen Cole vijftien jaar was, stierf haar vader aan longkanker. Na... meer
(bron: wikipedia)Blossom Dearie (East Durham (New York), 28 april 1924 - New York City (New York), 7 februari 2009) was een Amerikaanse jazzzangeres en -pianiste (vocale jazz, cool jazz, bebop, swing, ballads). Haar stem wordt vaak omschreven als een beetje meisjesachtig.-
Als kind leerde ze piano spelen, maar dit was klassieke muziek. Toen ze tiener was, kreeg ze belangstelling voor jazz en ging ze deze muziek spelen. Na haar middelbare school trok ze naar New York om een... meer
Ella Fitzgerald was de belangrijkste uitvoerende van het American Popular Songbook, vanwege haar onvergelijkbare kwaliteiten en zorgvuldige materiaalkeuze. Met producer Norman Granz legde ze aan verschillende componisten gewijde ‘songbooks’ op vinyl vast. Daarmee maakte Fitzgerald definitieve versies van de liederen van de belangrijkste Amerikaanse songschrijvers. Fitzgerald had een enorm stembereik en gedurende het grootste deel van haar carrière behield haar stem de jeugdige, licht vibrerende klank. Daardoor klonken haar versies opvallend fris, vooral haar ‘scat’-materiaal. Hoewel vele uitstekende artiesten haar hebben opgevolgd, zal er hoogstwaarschijnlijk nooit meer iemand opstaan die het American Songbook zo subliem vertolkt.
(bron: wikipedia)Queen Latifah, geboren als Dana Elaine Owens (Newark, New Jersey, 18 maart 1970), is een Amerikaanse rapper, zangeres en actrice. Ze werd in 2003 genomineerd voor een Academy Award voor haar bijrol in Chicago. Meer dan vijftien andere filmprijzen werden haar daadwerkelijk toegekend, waaronder een Golden Globe voor de televisiefilm Life Support.
Queen Latifah kreeg in 2006 een ster op de Hollywood Walk of Fame.
Owens' ouders werkten als politieagent en muzieklerares. Haar ouders scheidden toen ze acht jaar was.... meer
(bron: wikipedia)Alwyn Lopez "Al" Jarreau (Milwaukee, Wisconsin, 12 maart 1940 – Los Angeles, 12 februari 2017) was een Amerikaans jazz- en popzanger.
Al Jarreau stond bekend om zijn vaak geïmproviseerde scatzang en het vermogen om muziekinstrumenten met zijn stem na te bootsen, waaronder gitaar en percussie. Hij is de enige zanger die Grammy Awards heeft gewonnen in drie categorieën: jazz, R&B en pop.
Als zoon van een predikant kreeg hij de eerste zangervaringen in het kerkkoor. Hij studeerde eerst psychologie aan... meer
(bron: wikipedia)Declan Patrick MacManus (Paddington (Londen), 25 augustus 1954), beter bekend als Elvis Costello, is een Brits muzikant, zanger en liedjesschrijver van Ierse afkomst. Zijn voornaam is afkomstig van Elvis Presley; zijn achternaam komt van de artiestennaam van zijn vader, Day Costello.
Costello werkte midden jaren zeventig als computerprogrammeur en trad in folkclubs op als D.P. Costello en was daarmee een vroeg lid van de pubrockscene in Londen.
In 1977 verscheen zijn eerste album, My Aim Is True, dat nog werd... meer
Lionel Hampton (Louisville, 1990) begon zijn muzikale carrière als drummer, maar staat vooral bekend als meester op de vibrafoon. Door zijn werk bij
Louis Armstrong en
Benny Goodman in de jaren dertig gaf hij dit instrument een volwaardige plaats in de jazz. Vanaf 1940 begon Hampton te werken met eigen orkesten. Met zijn big bandversie van het nummer Flying Home uit 1942 scoorde hij een grote hit. Het nummer zou onlosmakelijk met hem verbonden blijven. Naast zijn virtuositeit stond Hampton bekend om zijn talent om een publiek in verregaande staat van opwinding te brengen. Zo ging het publiek tijdens een optreden van zijn orkest in de Amsterdamse Apollohal in 1954 zo tekeer dat men door de vloer zakte. Het jaar daarop maakte zijn band het zo bont in het Concertgebouw dat de politie zich genoodzaakt zag het optreden af te breken. Tot op hoge leeftijd bleef Hampton optreden, terend op zijn oude hits als Flying Home, Hey Ba Ba Re Ba en Air Mail Special.
(bron: wikipedia)Milton (Milt) Jackson (Detroit, 1 januari 1923 – New York, 9 oktober 1999) was een legendarische Amerikaanse jazz-vibrafonist, die vooral bekend werd met het Modern Jazz Quartet, een van de langst bestaande bands in de geschiedenis van de jazz. De populariteit van dit viertal muzikanten was, aldus Jackson, vooral te danken aan de manier waarop geïmproviseerd werd op klassieke muziek, wat leidde tot een combinatie van klassiek met jazz en pop.
Jackson begon op 7-jarige leeftijd als zanger. Hij zong... meer
(bron: wikipedia)Samuel George Davis, beter bekend als Sammy Davis jr. (New York, 8 december 1925 – Beverly Hills, 16 mei 1990), was een veelzijdige Amerikaanse entertainer. Hij danste, zong, speelde vibrafoon, trompet en slagwerk, acteerde en imiteerde.
Sammy Davis jr. werd in de New Yorkse wijk Harlem geboren als de zoon van Elvera Sanchez, een Puerto Ricaanse Amerikaanse, en Sammy Davis sr., een Afro-Amerikaan. Zijn ouders waren beiden variétédansers. Hij werd opgevoed door zijn grootmoeder van vaders zijde. Toen hij drie... meer
Saxofonist Bill Evans werd bekend als side-man bij Miles Davis begin tachtiger jaren, net als zijn piano spelende naamgenoot drie decennia eerder. Daarna maakte hij diverse fusion-georiënteerde albums.
Nina Simone was een geweldig pianiste, een meeslepend vocaliste en een compromisloze persoonlijkheid. Met haar politiek-maatschappelijk bewustzijn en brede smaak onderscheidde ze zich van de concurrentie. Haar interpretaties van soul, jazz, blues en standards zijn verbluffend en uniek, niet voor niets noemen de fans haar “The Goddess”. Ze vestigde haar naam als jazzgrootheid met een ontroerende vertolking van George Gershwins I Loves You Porgy. Tot haar invloedrijke werk uit de jaren zestig behoren Forbidden Fruit en I Put A Spell On You. Een van haar singles, Don’t Let Me Be Misunderstood, werd later een wereldhit voor The Animals. Later zou ze minder regelmatig opnemen, maar in 1987, tijdens een periode waarin ze zich vrijwillig had teruggetrokken in Frankrijk, had ze een toevalshit nadat haar versie (uit de jaren vijftig) van My Baby Just Cares For Me was gebruikt in een tv-reclame. Simone overleed in 2003 in haar huis in Frankrijk. Ze werd 70 jaar.
Deze vroeg gestorven zangeres blijft ook na haar dood dé vertolkster van de bossa nova, de zwoele jazzvariant uit Brazilië. De in Porto Alegre geboren zangeres had vanwege haar geringe lengte en opvliegende temperament de bijnaam ‘Pepertje’. Ze werkte onvermoeibaar aan een indrukwekkend oeuvre. Een van haar artistieke hoogtepunten is het album Elis & Tom, dat ze in 1974 opnam met Antonio Carlos Jobim. Acht jaar na dat album overleed Regina al op 36-jarige leeftijd aan een overdosis. Haar dochter Maria Rita is ook bekend als zangeres.
Het lukte Billie Holiday, het schoolvoorbeeld van een jazzzangeres, altijd om haar hart te leggen in elk liedje dat ze zong. Met haar frêle stem en bondige stijl wist ze zelfs de meest luchtige popliedjes een hartverscheurende draai mee te geven. Haar beste muziek zit vol emotie, zowel vrolijkheid als wanhoop, en maar weinig muzikanten wisten dat gevoel te evenaren. Van het midden van de jaren dertig tot het midden van de jaren veertig bevond Lady Day zich op de top van haar kunnen. Ze nam albums op met vele zwaargewichten uit de jazz, zoals Benny Goodman, Duke Ellington en Lester Young. In de late jaren veertig leidde haar heftige liefdesleven en haar drank- en drugsgebruik tot problemen, waarbij ze uiteindelijk ook met de sterke arm der wet in aanraking kwam. Ook Holidays gezondheid holde achteruit, wat uiteindelijk leidde tot haar dood in 1959. Haar woelige privéleven zorgde dat ze in haar tijd de krantenkoppen haalde, haar unieke talent maakte haar tot een tijdloze legende.
De ‘diva van de jazz’ Cassandra Wilson (1955) speelde op jonge leeftijd piano en gitaar, maar koos uiteindelijk voor zang en werd een van de bekendste jazzzangeressen van de jaren negentig. Ooit het gezicht van het avant-gardistische New Yorkse M-Base Collective, bracht ze haar eerste soloalbum Songbook in 1985 uit. Hoewel hierna nog enkele platen verschenen, verkreeg ze haar echte roem pas met Blue Light Till Dawn uit 1993, waarop ze terugkeerde naar een meer bluesgeoriënteerd geluid. Sindsdien brengt ze oude blues- en folknummers uit die ze op nieuwe manier interpreteert. Voor haar album Belly Of The Sun (2002) reisde ze af naar de Mississippidelta in het zuiden van de Verenigde Staten - ‘op pelgrimage naar het binnenste van de blues’ - waar ze nummers opnam in onder meer een station en goederenwagon. In 2003 verschijnt de cd Glamoured, waarop ze o.a. nummers van Willie Nelson, Bob Dylan en Muddy Waters covert. (IV)
(bron: wikipedia)Arnold Ludwig (Louis) van Dijk (Amsterdam, 27 november 1941 – Laren, 12 april 2020) was een van Nederlands bekendste pianisten met een ruim vijftigjarige carrière op het gebied van de jazz- en klassieke muziek.
Na studies bij onder anderen Piet van Egmond ging Van Dijk in 1959 naar het Amsterdams Conservatorium. Hij studeerde er piano bij Jaap Callenbach en bijvak orgel bij Simon C. Jansen. Reeds in 1961 won hij het Jazzconcours in Loosdrecht.
In 1964 studeerde hij cum laude... meer
De manier waarop Jean ‘Toots’ Thielemans (1922-2016) en zijn harmonica onderdeel zijn geworden van de Nederlandse cultuur, doet haast vergeten dat hij toch echt uit België komt. Toots is in alle vormen van de Nederlandse media aanwezig, van het thema van de tv-serie
Baantjer tot de soundtrack van de film
Turks Fruit en gastoptredens bij tal van Nederlandse populaire artiesten. De reden voor zijn wereldwijde beroemdheid is simpel: Thielemans was de beste harmonicaspeler ter wereld. Vlak na de oorlog vertrok Toots naar de Verenigde Staten waar hij speelde met bijna alle grootheden uit de jazz. Onder meer
Benny Goodman,
Miles Davis,
Charlie Parker en
Stevie Wonder deden graag een beroep op Thielemans. Toch was het niet het eerste en enige instrument wat hij speelde; zo begon hij op driejarige leeftijd (!) met de accordeon en speelde op latere leeftijd gitaar. Toch is het de harmonica die hem uiteindelijk zijn faam heeft bezorgd en de lijst met gastoptredens waarbij hij zijn stijl mag demonstreren is onnoemlijk groot. In 1995 kreeg hij de Bird Award.
(bron: wikipedia)Alfred McCoy Tyner (Philadelphia (Pennsylvania), 11 december 1938 – New Jersey, 6 maart 2020) was een Amerikaans jazzpianist. Hij is het bekendst geworden om zijn werk voor The John Coltrane Quartet.
Tyner werd geboren in Philadelphia als oudste van drie kinderen. Hoewel het hele gezin muzikaal was, stimuleerde Tyners moeder hem het meest om zich op muzikaal gebied te ontwikkelen. Hij begon op zijn 13e piano te spelen en na twee jaar was hij volledig in de greep van de... meer
In zijn eigen Brazilië kennen ze Sergio Mendes amper, maar in Europa en de VS is hij één van de best verkopende Braziliaanse artiesten. Reden voor Mendes om ook naar Miami te verkassen. In de jaren zestig werd hij bekend met luchtige bossa nova-bewerkingen van de bekendste pophits (onder meer van the Beatles en Simon & Garfunkel). Door de opkomst van lounge werd Mendes’ werk in de late jaren negentig herontdekt door een jonge generatie. Wat uiteindelijke leidde tot een nummer-1-hit in zijn samenwerking met The Black Eyed Peas.
Charles Mingus legde alles wat hij in zich had aan ervaring in zijn spel. Hij was een krachtige en virtuoze bassist. Als componist putte hij uit de gehele jazzgeschiedenis, wat resulteerde in werk van indrukwekkende schoonheid. Maar hij was vooral een artiest wiens compromisloze geest zowel controverse als bewondering opriep. In de jaren veertig en vijftig werkte hij als bassist voor iedereen van Kid Ory en Louis Armstrong tot Charlie Parker en Thelonious Monk. Begin jaren vijftig maakte hij zijn eerste opnamen als bandleider, aan het eind van dat decennium was hij op de top van zijn kunnen als bandleider, arrangeur en componist. Hij verwerkte de invloed van gospel, blues en Europese klassieke componisten tot een bigband jazz formule, met een innovatieve en volledig unieke sound. Mingus overleed in 1979, maar zijn invloed op volgende muzikale generaties is onuitwisbaar.
Door geniale virtuositeit te combineren met pure emotie op de altsaxofoon, had Charlie Parker in zijn tijd maar weinig concurrenten. En na hem zou het nooit meer hetzelfde zijn. Als één van de uitvinders van de bebop (samen met Dizzy Gillespie, Bud Powell en anderen), introduceerde Charlie ‘Bird’ Parker nieuwe mogelijkheden voor expressie, één die een indrukwekkende techniek koppelde aan gedegen muzikale kennis en vooral: het vermogen om complexe ideeën simpel, oprecht en onweerstaanbaar uit te voeren. Parker overleed op 34-jarige leeftijd en liet een erfenis na die velen trachtten te evenaren maar door niemand werd overtroffen.
Toen in 2002 Jamie Cullum op het toneel verscheen met zijn mix van jazz, pop en een vleugje rock, werd de charmante en hippe Brit direct omarmd door een groot publiek. Cullum bleek als geen ander een grote schare mensen te kunnen interesseren voor liedjes die dankzij jazzinvloeden wat ingewikkelder in elkaar zaten dan de gemiddelde popmuziek. Zijn eerste twee platen werden grotendeels gevuld met favoriete nummers van andere artiesten, uiteenlopend van George Gershwin tot Radiohead, maar vanaf Twentysomething (2004) stonden er steeds meer eigen composities op zijn albums. Rond deze tijd werd Cullum ook in Nederland een vaste waarde. Het poppy album Catching Tales en het meer op rock georiënteerde The Pursuit deden het erg goed in de Nederlandse hitlijsten.
(bron: wikipedia)Peggy Lee, artiestennaam van Norma Dolores Egstrom, (Jamestown (North Dakota), 26 mei 1920 – Bel-Air (Los Angeles), 21 januari 2002) was een Amerikaanse jazz- en popzangeres, songwriter, componist en actrice, bekend om haar verleidelijke, hese stem en gereserveerde 'coole' zangstijl. Haar bekendste nummers waren Why Don't You Do Right, Fever en Is That All There Is?.
Peggy Lee verhuisde als tiener naar Fargo, waar ze werk kreeg als zangeres bij een radiostation. Op aanraden van haar baas veranderde ze haar... meer
Harry 'Bing' Crosby (1903-1977) is vooral bekend van de tijdloze kersthit White Christmas, die hij in 1942 opnam. Van de single en plaat waar het lied opstond verkocht Crosby een recordaantal van 100 miljoen exemplaren. Crosby was vooral populair in de jaren tussen 1930 en 1960. Hij was een vernieuwer die een nieuwe, relaxte, typisch Amerikaanse vocale stijl ontwikkelde (‘croonen’) en daarmee van grote invloed was op jongere zangers zoals Frank Sinatra en Dean Martin. Ook was Crosby een van de eerste artiesten die hun radioshows opnamen en daarmee zorgde hij voor een doorbraak in de radio- en opnametechniek. Naast zanger was Crosby ook geliefd als acteur. Zijn bekendste films zijn Going My Way (1944) en The Bells Of St. Mary (1945).
‘Saxophone Colossus’ is een passende beschrijving voor deze tenorsaxofonist die tot de grootste levende jazzartiesten wordt gerekend. Sonny Rollins maakte zijn eerste platenopname op zijn negentiende, eind jaren veertig van de vorige eeuw. In tegenstelling tot Parker en Coltrane was de grootte van zijn talent onmiddellijk duidelijk. Na het onderzoeken van de hard-bop van begin jaren vijftig, nam hij van Monk het idee over om de melodie in plaats van de akkoorden als uitgangspunt te nemen in zijn improvisaties. Als een meer stadse en sardonische tegenhanger van Coltrane met zijn bezwerende zoektochten, is Rollins in staat om urenlange, onbegeleide solo’s te spelen met eindeloze variaties, voortgebracht door de meest krachtige sound die ooit uit een saxofoon werd gewrongen.
Begaafd saxofonist, excellent trompettist, bejubeld componist en arrangeur, klarinettist en zanger: Benny Carter (1907-2003) was van vele markten thuis. Deze coryfee van het swing-tijdperk werkte als bandleider en arrangeur in New York voordat hij in 1936 naar Londen vertrok om te gaan arrangeren voor het BBC Dance Orchestra. Enkele jaren later keerde hij terug naar de VS om een eigen big band te leiden en zich vervolgens in Hollywood te vestigen als componist van filmscores en tv-thema’s. Daarnaast bleef hij schrijven voor zangers en bands, met onder meer Count Basie als gretig afnemer. Tot op hoge leeftijd bleef Carter actief als saxofonist. Zijn heldere en vibratoloze sound is op vele albums te horen.
"Rita Reys is al meer dan een halve eeuw onafgebroken en onbetwist de grootste jazzzangeres van Nederland", concludeerde de Edisonjury, toen zij in 2006 als eerste Nederlandse jazzmusicus de Oeuvre Edison in ontvangst nam. Reys, geboren in Rotterdam in 1924, won als tiener alle zangconcoursen in Rotterdam. Door een huwelijk met drummer Wessel Ilcken kwam ze in de jazzscene terecht. Haar eerste Nederlandse plaatopnames waren voor de elpee Jazz Behind The Dikes uit 1955, waarop toenmalig Nederlands jazztalent te horen is. Haar succes in Nederland was gevestigd, maar ook de Verenigde Staten lonkten. Daar maakte ze een plaat met Art Blakey en trad ze op met grote namen als Chico Hamilton, Oscar Pettiford, Zoot Sims en Clark Terry.
In 1957 overleed Ilcken aan een hersenbloeding, waarna Rita ging samenwerken met het trio van pianist Pim Jacobs. Het bleef niet bij optreden alleen. Ze trouwden op 30 september 1960, wat werd gevierd met het album Marriage In Modern Jazz. Tijdens het internationale jazzfestival van Juan-Les Pins dat jaar werd Rita uitgeroepen tot Europe’s First Lady of Jazz. In de jaren daarna werkte zij samen met Rogier van Otterloo aan een vertolking van het repertoire van Burt Bacharach en Michel Legrand. In 1991 ontving Rita de Bird Award en kreeg ze uit handen van de Amerikaanse ambassadeur de American Songbook Award uitgereikt.
(bron: wikipedia)Vanessa Lynn Williams (New York, 18 maart 1963) is een Amerikaans ex-model, zangeres en filmactrice.
Vanessa Williams werd in 1983 uitgeroepen tot Miss America, maar door vermeende naaktfoto's werd die titel haar ontnomen. Het succes kwam alsnog voor haar als zangeres met nummers als Save the Best for Last en de titelsong voor de animatiefilm Pocahontas Colors of the Wind.
Daarnaast bouwde ze een acteercarrière met (bij)rollen in films, televisieseries en theaterproducties zoals Kiss of the Spider Woman.
Op 19... meer
(bron: wikipedia)Michael Brecker (Philadelphia (Pennsylvania), 29 maart 1949 – New York, 13 januari 2007) was een Amerikaans jazz-saxofonist. Hij won 15 Grammy's, zowel als artiest als componist.
Michael Brecker heeft op verschillende grote jazzfestivals zijn kunsten getoond, bijvoorbeeld het North Sea Jazz Festival te Den Haag. Hij speelde jarenlang samen met zijn broer Randy in de 'Brecker Brothers'-band. Hij gaf in 2003 een masterclass in Den Haag.
Brecker overleed in 2007 als gevolge van leukemie.
Brecker is een van de meest... meer
