Le paradis perdu

Le Paradis Perdu (1878) van Théodore Dubois (1837-1924) behoort tot de best bewaarde geheimen van het negentiende-eeuwse Franse oratorium. Op zich niet zo gek, want van het werk zijn alleen de vocale partijen met pianobegeleiding overgeleverd. Toch wist de jonge componist Olivier Schmitt (1982) na grondige studie het klavieruittreksel te instrumenteren voor een elfkoppig ensemble bestaande uit… piano, blaaskwintet en strijkkwintet. Wellicht een merkwaardige bezetting, maar Dubois maakte van zijn meer bekende Les Sept Paroles Du Christ een soortgelijke bewerking voor koor en kamerensemble. Een buitengewoon sterk concept, want juist de finesses van de vocale partijen komen hierdoor goed tot hun recht (zoals het vlammende slotkoor van het tweede deel). Tevens is Schmitt zeer vindingrijk in het voortdurend ontdekken van nieuwe klankmogelijkheden, alles uiteraard in de geest van de negentiende eeuw. Alleen al de onbestemde schildering van de chaos in de introductie tot het eerste deel behoort tot de hoogtepunten van het werk. Hopelijk vindt Le Paradis Perdu met deze prachtige uitvoering op authentiek instrumentarium zijn weg terug naar de concertzaal. (JWvR)meer