Dat de Vioolsonates op.5 van Arcangelo Corelli zo weinig gespeeld worden, zal te maken hebben met de ongenaakbare status van deze muziek. Toen hij deze sonates op 1 januari 1700 (!) publiceerde, had hij waarschijnlijk al zo’n 15 jaar aan deze muziek gesleuteld en geschaafd. Zoveel investering laat men natuurlijk niet op een namiddag bij een uitgever achter. Corelli moet gedacht hebben dat slechts
… het begin van de nieuwe eeuw voldoende voorspoed beloofde voor deze ambitieuze perfectie. En terecht, want de muziek uit deze collectie geldt als hét archetype van de barokke sonate, waarvan alle andere baroksonates zijn afgeleid. Volgens violist Andrew Manze had de eerbiedwaardige Aartsengel echter ook een duivelse kant. Ooggetuigen vertellen van Corelli’s aanvallen van razernij, waarbij zijn ogen zo rood werden als vuur en zijn oogballen rolden. Andrew Manze en diens begeleider proberen aan Corelli’s wilde kanten recht te doen middels versieringen, vrije cadensen en spontane improvisaties alla de 17de eeuwse ‘stylus phantasticus’. (HJ)meer
