Een gratis festival in het Rotterdamse Zuiderpark is sinds 1988 een vaste jaarlijkse waarde onder de Nederlandse zomerfestivals. Het Metropolis Festival zoekt het daarbij qua programma vooral in avontuur, met internationale artiesten en bands die op het punt van doorbreken staan of door de programmeurs zelf gescout werden, onder het motto: ‘The best you never heard of’.
De geschiedenis van het festival in Rotterdam-Zuid gaat eigenlijk verder terug en kent zijn wortels in het New Pop festival dat tussen 1977 en 1981 plaatsvindt. Het programma van New Pop duikt vooral op de zojuist losgebroken punk en new wave, met jaarlijkse line ups die ondertussen legendarisch mogen heten. Nog onbekende bands als The Police, The Specials, UB40 en Ramones beklimmen er de podia, Herman Brood & His Wild Romance breken er door met Saturday Night en The Cure speelt er Boys Don’t Cry in het jaar dat hun eerste album uitkwomt.
The Cure - Boys Don’t Cry
New Pop sneuvelt door geldgebrek om in 1988 te herrijzen als Poppark. Onder de nieuwe vlag wordt als vanouds de vinger aan de pols gehouden van opkomende trends, wat zich uit in de cross-over rock van bands als Living Colour, Primus en Fishbone. Ook de zogenaamde Nederlandse gitaarschool is goed vertegenwoordigd met hete bands als Claw Boys Claw, Fatal Flowers, Spasmodique en Bad The Bone.
Bad To The Bone - Black Tears
De jaarlijkse programma’s gedurende de jaren 90 laten zich lezen als een who’s who van in die tijd florerende stijlen als indie, hiphop en wereldmuziek. Inmiddels klassieke namen als Wu-Tan Clan, Primal Scream, Soulwax, The Prodigy en Smashing Pumpkins naast acts die nu een beetje vergeten lijken, maar wel een beeld geven hoe kleurrijk de popmuziek en het festival toen al waren. Wie kent ze nog: Dead Moon, The Gun Club, John Trudell, Postmen, Kula Shaker, Mano Negra of het Franse wereldmuziekensemble Les Négresses Vertes dat in 1989 de festivalweide voor zich inneemt.
Les Négresses Vertes - Zobi La Mouche
Na een aantal verregende edities (voor een gratis festival kost dat tienduizenden bezoekers) verrijst er vanaf 2001 een tentenkamp in het Zuiderpark. Iedere tent heeft een landelijke club als gastprogrammeur. Geheel naar de tijdsgeest werpt Metropolis zich gretig op de nieuwe golf indierock-gitaarbands in de vroege jaren nul, zoals The Strokes, Interpol en The Thermals. Met sporadische aandacht voor hiphop en dance, blijft het festival de daaropvolgende 20 jaar ook een beetje steken in het presenteren van de zoveelste vermeende indie-sensatie uit Engeland of Amerika en vinden liefhebbers hiervan jaarlijks hun weg naar Rotterdam-Zuid. Na de corona-impasse van 2020-2021 zijn het vooral de Nederlandse bands Hang Youth en Tramhaus die in 2022 de tent afbreken.
Hang Youth - Punkpolitie
Het indie-publiek dat jaarlijks naar Metropolis trok om nieuwe bandjes te ontdekken, moppert flink wanneer er vanaf 2023 een nieuwe wind gaat waaien op het festival. Nieuwe directeur Saskia Piqué heeft een achtergrond in de hiphop en beoogt al meteen een veel kleurrijker en inclusiever Metropolis. Naast een gekrompen muziekprogramma komt er ook aandacht voor theater, beeldende kunst en cinema uit alle windstreken. Met in 2024 een divers muziekprogramma - van de ranzige electro van Prins S. en de Geit tot de singer-songwriterklanken van Sterre Liz, afro-funk uit Togo van Roger Damawuzan, toch nog wat gitaar-indie in de vorm van de Belgische postpunkband Meltheads en veel jonge cross-overacts op gebied van hiphop en urban theater en dans - staat Metropolis niet alleen opnieuw midden in de tijdsgeest, maar representeert het ook meer dan ooit Rotterdam als een cultuurdivers en dynamisch metropool.
Roger Damawuzan - Shut Up
MR
