Symphony no.2

De drie symfonieën van George Enescu (1881-1955) klinken nauwelijks meer in de concertzaal. Dat is jammer, want zeker de Tweede en de Derde zijn geraffineerde werken die meer aandacht verdienen. Net als bij Bartók en Szymanowski verwerkte Enescu de verworvenheden van Debussy in zijn muziek. Alle drie sloten aan bij de verworvenheden van Debussy, gekruid met volksmuzikale elementen van hun… geboortegrond. Toch hoor je bij Enescu vooral een voorzetting van de Oostenrijks-Duitse symfonische traditie. Alleen al het begin van de Tweede Symfonie doet denken aan een bonte mengeling van Mendelssohns Italiaanse Symfonie en Ein Heldenleben van Richard Strauss. Al direct zet Enescu brede lijnen uit, die het werk een enorme ruimte en reikwijdte geven. Hier en daar wordt de toon ronduit filosofisch, zoals in de adembenemende klarinetsolo van het Andante giusto: een van de mooiste melodieën die Enescu ooit componeerde. In de Kamersymfonie (1954) horen we Enescu op zijn beknoptst, waarbij hij de breedsprakigheid van zijn eerdere drie symfonieën op kamermuziekformaat terugbrengt. Dirigent Hannu Lintu levert met het Tampere Filharmonisch Orkest een prachtige opname af. Enig minpuntje is de droge akoestiek, waardoor de orkestklank net iets moeilijker mengt. (JWvR)meer