Pop als zelfstandig genre binnen de popmuziek is eigenlijk een kunstmatige categorie. Het omvat alles wat buiten de andere popsoorten valt, maar bezit daarmee toch min of meer eigen kenmerken. In pop ligt de nadruk op het liedje. Compositie, melodie en productie zijn belangrijker dan stijl en inhoud. Pop ligt goed in het gehoor en spreekt idealiter een massapubliek aan. Onder haar beoefenaars treffen we dan ook veel hitmakers aan, uiteenlopend van The Beatles tot Michael Jackson, en van Simon & Garfunkel tot de Spice Girls.
Onder downtempo wordt een mix van ambient, triphop en techno verstaan, ofwel: sfeervolle en soms ronduit wollige dance die niet direct volle dansvloeren trekt, maar eerder thuis wordt gedraaid. Ondanks de geringe dansbaarheid wordt het toch gezien als vorm van dance, omdat het gebruik maakt van dezelfde productietechnieken. Zeker in de jaren negentig was deze muziek erg populair met Air, Portishead en Massive Attack als belangrijke boegbeelden. Er werden zelfs bars en cafés geopend waar de bezoeker kon ‘loungen’, ontspannen op rustige klanken. Toen men voldoende uitgerust was vervloog deze hype weer maar in de underground is deze muziek, nu vaak onder de noemer chill out, nog zeer populair.
Jonge loot aan de boom van elektronische genres, eind jaren negentig ontstaan in Londen. De naam van het genre is een samentrekking van ‘dub’ en ‘2-step’. Met het eerste genre deelt dubstep de voorliefde voor diepe baslijnen en spookachtige echo’s. Vanuit de 2-step (een subgenre van drum & bass) komen de ritmes, al zijn de beats bij dubstep trager dan in drum & bass. Veel artiesten hullen zich in een mysterieuze waas, ze geven amper interviews of treden niet op (zoals Burial). De releases van het label Hyperdub gelden als toonaangevend binnen het genre. Veel dubstep is instrumentaal, in combinatie met rappers wordt de muziek ‘grime’ genoemd.
