Psyche

Er was eens een beeldschone prinses die een relatie aanging met een wel heel duistere minnaar. Die minnaar was niemand minder dan de liefdesgod zelf, maar dat wist de prinses niet. De prinses ontmoette haar verkering alleen in de nachtelijke uren, zonder een gezellig lampje. Het was namelijk niet de bedoeling dat ze de goddelijke identiteit van haar minnaar te weten kwam. Zal Psyché haar nieuwsgierigheid… kunnen beheersen? Misschien is haar lief wel een monster, zal je net zien. Dit mythische gegeven heeft talloze kunstenaars geïnspireerd, van Apuleius tot Louis Couperus, van Matthew Locke tot César Franck. Matthew Locke’s Psyche (1675) is een spektakelstuk, dat meer wegheeft van een variété of vaudeville dan van een opera. Locke’s semi-opera werd daarmee een belangrijke schakel tussen het theater van Versailles en de (semi-) opera’s van Purcell. Toegegeven, bij het beluisteren van een cd ontgaat het verhaal je al gauw. De muziek echter is zeer fraai, eens te meer in deze prachtige uitvoering van Sébastien Daucé en de zijnen. (HJ)meer