In de 19e eeuw werd het Stabat Mater van Dvorák nog tot de absolute meesterwerken gerekend. Maar of dat vandaag de dag steeds zo is? ‘Als ik naar platen luister, dan lijkt het wel een draak’, zo liet Philippe Herreweghe zich ontvallen in een promotiefilmpje voor de website van deFilharmonie: ‘Ik ken geen enkele plaat die ik beluisterbaar vind; maar toch denk ik altijd, dat moet toch goede
… muziek zijn’, aldus de dirigent. De cd laat mooi horen hoe Herreweghe’s vermoeden grotendeels bewaarheid wordt. Luister bijvoorbeeld naar het indrukwekkende openingskoor, of naar de jubel van het ‘amen’ waarmee het werk na ruim 70 minuten eindigt. En in de eigen huiskamer is het uiteraard geen schande om de minder geslaagde momenten over te slaan, dit Stabat Mater heeft nu eenmaal niet de timing van Brahms’ Requiem of Mendelssohns Elias. Laten we niet vergeten dat Dvorák een ongecompliceerd persoon was, met een afkeer van aanzien en officiële gelegenheden. Het componeren van dit Stabat Mater lijkt voor hem vooral een persoonlijk aangelegenheid te zijn geweest. Het is juist die intimiteit en eerlijkheid van expressie waardoor dit meesterwerk – laten we het toch maar zo noemen – zo’n indruk maakt. (HJ)meer
