Het is een gevleugelde uitspraak van Rolling Stones-gitarist Keith Richards dat veel rockmuziek weliswaar rockt, maar dat de roll vaak ver te zoeken is. Verantwoordelijk voor dat laatste is vaak de ritmegitaar die als een brug tussen de ritmesectie en de zanger en leadgitarist, een song laat rollen en swingen. De sologitarist trekt wellicht de aandacht met zijn extraverte spel, maar de ritmegitarist is de harde werker erachter die met stoïcijnse begeleiding de muziek op gang houdt. En net als de vingervlugge gitaarheld, hebben ook de beste ritmegitaristen een herkenbare sound.
Keith Richards - Whip It Up
Keith Richards kan het weten en is misschien wel de bekendste ritmegitarist. De meeste solo’s laat hij over aan supergitaristen als Mick Taylor en Ron Wood, maar zijn lui getimede en raspende riffs bepalen het geluid van ’s werelds beroemdste rock ‘n-roll band. Richards haalde de mosterd bij blues en rock ‘n-roll gitaristen als Chuck Berry, Lightnin’ Hopkins en John Lee Hooker. Vooral Hooker kende een eigen, losse en tegelijk ritmevaste folkblues-stijl waarmee hij zijn stoer murmelende zang begeleidde.
John Lee Hooker - Crawlin’ King Snake
In stijlen als soul en rhythm & blues is de ritmegitaar essentieel. Vooral in de jaren 60 is Steve Cropper, met zijn bijtende riffs, strakke slagjes en korte ritmische solo’s een geliefd gitarist in de Stax studio in Memphis. Als lid van de huisband Booker T. & The MG’s begeleidt Cropper onder andere Otis Redding, Rufus Thomas en Sam & Dave. Ook op de albums van Booker T. & The M.G.’s zelf is Croppers spel op de Fender Telecaster altijd herkenbaar.
Booker T. & The MG's - Hip Hug Her
Soul evolueert in de jaren 70 tot funk en disco. Het New Yorkse Chic klinkt daarbinnen even dansbaar als gedistingeerd. Een belangrijke factor hierin is het soepel swingende gitaarspel van Nile Rodgers. Zijn cleane funkpartijen dansen met grote precisie om de ritmesectie (met strakke discodrums en plukkend basspel van Bernard Edwards) heen. Dansen op Chic is vooral dansen op Rodgers’ gitaar.
Chic - I Want Your Love
Eind jaren 70 krijgt de ritmegitaar ook opnieuw een hoofdrol in de punk, new wave en post-punk. Gitarist Andy Gill geeft een hele nieuwe invulling aan de (ritme)gitaar bij de band Gang Of Four. In zijn messcherpe riffs maakt hij gebruik van het hele klankgebied van een vervormde gitaar - van de grommend lage noten tot de zingende boventonen. Met zijn vurige aanslag en bezeten voordracht creëerde hij een portie punkfunk dat veel nagevolgd, maar nooit geëvenaard werd.
Gang Of Four - Naturel’s Not In It
MR
